Odpis na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych  w 2020 r. 

Pracodawcy prowadzący działalność w formie jednostek budżetowych i samorządowych zakładów budżetowych tworzą fundusz bez względu na liczbę pracowników zatrudnianych na dzień 1 stycznia 2020 r.

Natomiast dla pozostałych pracodawców zasady tworzenia Funduszu zależą od liczby zatrudnionych osób.

Zatem w 2020 r. obowiązek tworzenia funduszu socjalnego mają pracodawcy, którzy na dzień 1 stycznia 2020 r. zatrudniają co najmniej:

• 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty,
• 20 i mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, jeżeli z wnioskiem o utworzenie funduszu wystąpiła zakładowa organizacja związkowa.

Pracodawcy zatrudniający mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą podjąć decyzję o nietworzeniu Funduszu i niewypłacaniu świadczenia urlopowego.

W ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wskazane są odpisy na pracowników zatrudnionych w normalnych warunkach, pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze oraz na pracowników młodocianych.

Wszystko wskazuje na to, że podstawa naliczania odpisu na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych w 2020 r. zostanie odmrożony.

W przypadku zakładowego funduszu świadczeń socjalnych podstawą naliczania będzie w 2020 r. wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w drugim półroczu 2018 r. w wysokości 4 134,02 zł (w 2019 r. podstawą było przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej za II półrocze 2013 r.). Wysokości odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych w 2020 r. są obliczane od tej podstawy.

W związku z tym, wysokość odpisu podstawowego w 2020 r. na:

• pracownika zatrudnionego w warunkach normalnych wyniesie 1550,25 zł (4 134,02 zł x 37,5% = 1 550,25 zł),
• pracownika zatrudnionego w warunkach szczególnie uciążliwych lub o szczególnym charakterze wyniesie 2 067,01 zł (4 134,02 zł x 50% = 2 067,01 zł),
• pracownika młodocianego w I roku nauki wyniesie 206,70 zł (4 134,02 zł x 5% = 206,70 zł),
• pracownika młodocianego w II roku nauki wyniesie 248,04 zł (4 134,02 zł x 6% = 248,04 zł),
• pracownika młodocianego w III roku nauki wyniesie 289,38 zł (4 134,02 zł x 7% = 289,38 zł)

 www. gofin.pl

Przechowywanie akt osobowych  

1 stycznia 2019 r. weszły w życie przepisy dotyczące skrócenia okresu przechowywania akt pracowniczych (ustawa z dnia 10 stycznia 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze skróceniem okresu przechowywania akt pracowniczych oraz ich elektronizacją). W celu dostosowania do nowych przepisów, Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej opublikowało rozporządzenie z dnia 10 grudnia 2018 r. w sprawie dokumentacji pracowniczej. (Dz. U. z dnia 13 lutego 2018 r. poz. 357). Z tym dniem zmianie ulega okres przechowywania akt pracowniczych z obowiązujących do tej pory 50 lat do 10 lat. Automatycznie dotyczy to wszystkich osób, które będą zatrudnione po 31 grudnia 2018 r. Akta osobowe tych osób pracodawca będzie musiał przechowywał jedynie przez 10 lat. Od 1 stycznia 2019 r. akta osobowe pracownika składają się z 4 części, tj. część A, część B, część C, część D.

Część A – tu znajdują się dokumenty zgromadzone w związku z ubieganiem się o zatrudnienie,

Część B – zawiera dokumenty dotyczące nawiązania stosunku pracy oraz przebiegu zatrudnienia,

Część C – w której gromadzi się dokumenty związane z ustaniem zatrudnienia danej osoby,

Część D – miejsce na przechowywanie dokumentów związanych z ponoszeniem przez pracownika odpowiedzialności porządkowej lub odpowiedzialności określonych w innych przepisach

www.infor.pl

Minimalna podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, opiekuńczego, macierzyńskiego w 2020 r.

Dla pracowników zatrudnionych na pełen etat, podstawa wymiaru zasiłku, od której oblicza się zasiłek chorobowy, opiekuńczy, wyrównawczy, macierzyński lub świadczenie rehabilitacyjne, nie może być niższa od 1 stycznia 2020 r. niż               2243,54 zł.

Od 1 stycznia 2020 r. minimalne wynagrodzenie wzrosło do 2600 zł. Dla niektórych osób oznacza to wyższą podstawę, od której nalicza się zasiłek.

Dla pracowników zatrudnionych na pełen etat, podstawa wymiaru zasiłku, od której oblicza się zasiłek chorobowy, opiekuńczy, wyrównawczy, macierzyński lub świadczenie rehabilitacyjne, nie może być niższa od kwoty określonej przepisami. Od 1 stycznia tego roku, nie może być ona niższa niż 2243,54 zł, czyli kwota minimalnego wynagrodzenia pomniejszonego o 13,71%. Ten procent to kwota, która odpowiada stopie procentowej składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej ze środków pracownika.

Jeśli płatnik zasiłku, którym może być pracodawca albo ZUS, ustali, że podstawa zasiłku przysługującego po 1 stycznia 2020 r., czyli przeciętne wynagrodzenie z 12 miesięcy przed powstaniem prawa do zasiłku, jest niższa niż 2243,54 zł, to podwyższy ją do tej właśnie wysokości. Płatnik, gdy ustala podstawę zasiłku, uwzględnia nie tylko pensję zasadniczą, lecz także inne składniki wynagrodzenia, np. premie, prowizje lub inne dodatki. W wypadku pracujących na części etatu minimalna podstawa wymiaru zasiłku jest zmniejszana proporcjonalnie do czasu pracy.

Podstawy wymiaru zasiłku lub wynagrodzenia chorobowego przysługującego u tego samego pracodawcy nie oblicza się bowiem na nowo (z nowego okresu), jeżeli                    w pobieraniu tego wynagrodzenia za okres choroby i zasiłków – bez względu na ich rodzaj – nie było przerwy lub przerwa trwała krócej niż trzy miesiące kalendarzowe.

 www.zus.pl 

Od 1 czerwca do 1 sierpnia 2020 r. czas na decyzję o przekazaniu funduszy z OFE do ZUS

Od 1 czerwca do 1 sierpnia 2020 r. uczestnicy OFE mają czas na decyzję o przekazaniu funduszy z OFE do ZUS i złożenie stosownej deklaracji - podało Ministerstwo Funduszy   i Polityki Regionalnej. Pieniądze tych, którzy jej nie złożą, 27 listopada 2020 z OFE automatycznie trafią do IKE. Ministerstwo Funduszy i Polityki Regionalnej poinformowało   w poniedziałkowym komunikacie ws. harmonogramu zmian w przekształceniu OFE w IKE, że przekształcenie OFE w IKE pozwoli przekazać Polakom pieniądze zgromadzone przez nich w otwartych funduszach emerytalnych. Chodzi o 162 mld zł.

Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku z przeniesieniem środków z otwartych funduszy emerytalnych na indywidualne konta emerytalne rząd przyjął 26 listopada tego roku.

Resort tłumaczy, że automatycznie do ZUS przekazane zostaną pieniądze zgromadzone  w OFE przez osoby, które do 2 października 2021 r. osiągną wiek emerytalny, w przypadku których, z uwagi na tzw. "suwak" (obecnie obowiązujące systematyczne przekazywanie pieniędzy uczestników OFE do ZUS, rozpoczynające się na 10 lat przed osiągnięciem przez nich wieku emerytalnego. Większość środków z OFE została już przekazana do ZUS.

 www.infor.pl 

Renta z tytułu całkowitej i częściowej niezdolności do pracy w 2020r.

W wyniku corocznej waloryzacji, od 1 marca 2020 r. podwyższeniu ulegnie najniższa renta z tytułu całkowitej i częściowej niezdolności do pracy.

Osobą niezdolną do pracy jest osoba, która z powodu stanu swojego zdrowia częściowo lub całkowicie utraciła możliwość wykonywania pracy zarobkowej.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Z kolei częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Co do zasady, niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat. Wyjątkowo można orzec na dłuższy okres, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

Niezdolność do pracy orzeka się do osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, jeżeli:

• nadal stwierdza się niezdolność do pracy,
• osoba badana miała prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przez co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego,
• osobie badanej brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego.
• Obecnie, tj. od 1 marca 2019 r. kwoty najniższych gwarantowanych świadczeń emerytalno-rentowych wynoszą:
• - renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy 1100 zł,
• - renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy 825 zł,
• - renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową 1320 zł
• - renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową 990 zł.
• Powyższe kwoty to gwarantowane minimum. Oznacza to, że jeżeli wysokość renty jest niższa od kwoty najniższej renty – ZUS podwyższy ją do tej kwoty.

W wyniku corocznej waloryzacji emerytur i rent, od 1 marca 2020 r. najniższa renta z tytułu całkowitej niezdolności do pracy ma wzrosnąć do 1200 zł, z kolei najniższa renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy ma wynieść 900 zł.

Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje, jeżeli ubezpieczony spełni łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach
- 1 rok – jeżeli ubezpieczony stał się niezdolny do pracy zanim ukończył 20 lat,

- 2 lata – jeżeli ubezpieczony stał się niezdolny do pracy między 20 a 22 rokiem życia,

- 3 lata – jeżeli ubezpieczony stał się niezdolny do pracy między 22 a 25 rokiem życia,

- 4 lata – jeżeli ubezpieczony stał się niezdolny do pracy między 25 a 30 rokiem życia,

- 5 lat – jeżeli ubezpieczony stał się niezdolny do pracy po ukończeniu 30 lat, przy czym okres ten musi przypadać w ciągu ostatnich 10 lat:

• przed dniem, w którym ubezpieczony zgłosił wniosek o rentę, lub
• przed dniem, w którym powstała niezdolność do pracy;

- albo niezdolność do pracy powstała w czasie okresów składkowych lub nieskładkowych wskazanych w ustawie emerytalnej, albo w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Ten wymóg nie obowiązuje, jeśli spełnione zostaną następujące warunki:

• ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy oraz
• ma co najmniej:
  • 25-letni staż ubezpieczeniowy – w przypadku mężczyzn.
  • 20-letni staż ubezpieczeniowy – w przypadku kobiet,

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

 

www. zus.pl